Co do destylarni Glengoyne mam mieszane uczucia. Była moją drugą w kolejności zwiedzoną destylarnią, do której w 2015 roku wybraliśmy się, z uwagi na bliskość od domu, autobusem. Tej decyzji akurat nie żałowaliśmy, ponieważ gorzelnia usytuowana jest u podnóża Dumgoyne Hill i prowadząca do niej droga jest faktycznie bardzo malownicza. Irytował niestety pośpiech i komercja, ale o tym zaraz.

Destylarnia oferuje bardzo szeroki rodzaj tourów, od zupełnie podstawowej wersji, w skład której wchodzi dram 12letniej whisky, poprzez najróżniejsze kombinacje droższych wycieczek. W zależności od zawartości portfela, możemy pozwolić sobie nawet na stworzenie własnej whisky słodowej, spróbowania 5 różnych edycji prosto z beczki czy, co dość wyjątkowe, zadegustowania sherry, które wcześniej leżakowały w beczkach dziś użytych do produkcji whisky. Destylarnię odwiedzałem kilkukrotnie, korzystałem z różnych opcji i zawsze irytował mnie pośpiech i odczucie, żeby przemielić jak najwięcej turystów. Bardzo słabe żarty przewodników, a czasem wręcz odrobina niekompetencji razi w oczy. Podczas próbowania whisky prosto z beczek przedstawiono nam wybór, pomiędzy beczką po bourbonie, a beczką po sherry. Ta pierwsza była tak słaba, że uznałem to za jakieś nieporozumienie, aby w cenie 78 funtów dostać do spróbowania tak marną whisky. Nie była to tylko moja opinia – wszyscy zwiedzający tego dnia zdecydowali się na zabranie do domu 200 ml buteleczki z whisky po sherry. Nie do końca tak sobie to wyobrażałem.

Destylarniany sklep oferuje całkiem spory wybór whisky, wliczając w to edycje z oraz bez oznaczenia wieku i, co najważniejsze, wersję Hand-fill. Miłośnicy gadżetów też znajdą coś dla siebie, od czekoladek, po koszulki i kubeczki. Nie ma niestety ani baru, ani kawiarni, szkoda.

Glengoyne położona jest na północ od Glasgow przy drodze A81, podróż z lotniska zajmuje bagatela 30 minut. Każda książka traktująca o złotym trunku wspomni o wyjątkowym umiejscowieniu destylarni. Wspomniana droga A81 jest historyczną granicą pomiędzy regionami produkującymi whisky – Highlands i Lowlands. Sprytni właściciele Glengoyne tak manipulowali przepisami podatkowymi, iż w razie potrzeby nazywali swoją whisky jako pochodzącą z regionu o niższych opłatach. Faktycznie część produkcyjna znajduje się na wyżynach Szkocji, a magazyny stoją na nizinach.

Destylarnia została założona w 1833 roku pod nazwą Burnfoot i jak praktycznie każdy tego typu obiekt w Szkocji, w trakcie swojego żywota przechodziła z rąk do rąk. Jednym z ostatnich właścicieli Glengoyne była korporacja Edrington, która sprzedała gorzelnię obecnemu zarządcy w 2003 roku, firmie Ian Macleod Ltd. Od tego roku nastąpił nacisk na produkcję single maltów z mocnym akcentem na fakt, iż produkowana tutaj whisky jest w 100% nietorfowa. Cóż, czasem dobrze jest od torfu odpocząć. Oby tylko nie za długo.

W kwestiach technicznych moce przerobowe to 1,1 miliona litrów czystego alkoholu rocznie. Destylarnia posiada 6 kadzi zaciernych i dość nietypowy zestaw 3 alembików – 1 do pierwszej destylacji i 2 do drugiej. Używa się zarówno beczek po bourbonie jak i po sherry, epizodycznie występują bardziej egzotyczne beczki jak na przykład po manzanilli czy porto. Możliwe jest znalezienie whisky u niezależnych bottlerów, nie jest to jednak zjawisko częste. Produkowana whisky jest bardzo lekka, o przyjemnym kwiatowym aromacie z domieszką słodu i ziarna. Szczególnie godne polecenia są wersje po sherry, które w mojej opinii są ciekawsze i bardziej złożone niż te po bourbonie.

Glengoyne, szczególnie w Polsce, ma spore grono miłośników. Jest whisky łatwo dostępną i pijalną. Ja osobiście nie rozumiem jej fenomenu, widocznie nie odnalazłem jeszcze tej właściwej edycji. Może jestem odrobinę sformatowany wrażeniami nabytymi podczas odwiedzin, ale nie przeszkadza mi to w kontynuowaniu poszukiwań. Coś musi być w tych wypustach takiego, co sprawia, iż podobają się one tak szerokiej grupie odbiorców. Pozostaje mi tylko ustalić, co to takiego jest.

Tymczasem w kieliszku